குற்ற உணவு...! உலகை உலுக்கிய புகைப்படங்கள்!

                                மரணத்தை எதிர்நோக்கிய பெரும்பசியுடன் காலியான மாட்டிறைச்சி டப்பாவை கையில் வைத்துக் கொண்டு கண்களில் பெரும் ஏக்கத்தோடு, தலை பெரிதாகவும், எலும்பும், தோலுமாக காட்சியளிக்கிறான் இந்த ஆப்ரிக்க சிறுவன். தன் உடலின் எடையைக் கூட தாங்க சக்தியற்ற நிலையில் சூம்பிப் போய் கிடக்கும் தனது கால்களை பிடித்துக் கொண்டு நிற்கும் இச்சிறுவனின் புகைப்படம் நைஜீரியாவில் நடந்த  இனப்படுகொலையையும் வலிந்து உருவாக்கப்பட்ட உணவுப் பஞ்சத்தையும் உலகத்திற்கு அறிவித்தது.

பிரிட்டிஷ் காலனியாதிக்கத்தில் இருந்து நைஜீரியா 1960ஆம் ஆண்டு விடுதலை அடைந்தாலும், அந்நாட்டில் பல்வேறு இனக்குழுக்களுக்குள் நிலவிய அதிகாரப் போட்டி மற்றும் சண்டைகளால் அரசியல் மற்றும் சமூக நிச்சயமற்ற சூழல் நிலவியது.

குறிப்பாக வடக்கு பகுதிகளில் பெரும்பான்மையாக இருந்த இஸ்லாம் மதத்தை தழுவிய ஹவுசா மற்றும் ஃபுலானி (housa and Fulani) இனத்தினருக்கும், மிஷினரிகளால் கிறிஸ்துவர்களாக மதம் மாற்றம் செய்யப்பட்டு தென்கிழக்குப் பகுதிகளில் வாழ்ந்த இக்போ (Igbo) இனத்தவர்களுக்கும் இடையே நிலவிய போட்டி சண்டைகளில் இரண்டு முறை ராணுவ புரட்சி நிகழ்ந்தது. 1966ஆம் ஆண்டு நடந்த இந்த புரட்சியில் முப்பதாயிரம் இக்போ இனத்தினர் உயிரிழந்தனர்.

இனவேறுபாடுகளாலும், மத வேறுபாடுகளாலும் வடக்கு நைஜீராவிடமிருந்து பிளவுபட்டிருந்தனர் இக்போ இனத்தினர். அதனால் இவர்கள் இனத்தை சார்ந்த பெரும் வியாபாரி ஒருவரின் மகனான  ஜெனரல் ஒடுமெக்குவு ஒஜுக்குவு (General C. Odumegwu Ojukwu) தலைமையில் ஒன்று திரண்டு ஒருங்கிணைந்த நைஜீரியாவில் இருந்து விலகியதோடு, தாங்கள் பெரும்பான்மையாக இருந்த தென்புலத்தில் பியாஃப்ரா குடியரசு (Republic of Biafra) எனும் தனி நாட்டை 1967 மே 30ல் ஏற்படுத்தினர். இக்போ இனம் பிரதானமாக உள்ள பியாஃப்ராவை தனி நாடாக காபான், ஹைத்தி, ஐவரிகோஸ்ட், தான்சான்யா, ஸாம்பியா (Gabon, Haiti, Ivory Coast, Tanzania and Zambia)ஆகிய ஐந்து ஆப்பிரிக்க நாடுகள் அங்கீகரித்தன என்றாலும் வளர்ந்த நாடுகளில் ஃபிரான்ஸ் தேசம் மட்டுமே ஆதரித்தது. அதேசமயம் பிரிட்டன், சோவியத் யூனியன் மற்றும் அமெரிக்கா போன்ற நாடுகள் வடக்கு நைஜீரிய அரசுக்கு ஆதரவான நிலைப்பாட்டை எடுத்தன.

எண்ணெய் வளம் மிகுந்த தெற்கு பகுதி பியாஃப்ரா குடியரசாக  பிரிந்ததை தொடர்ந்து வடக்கு நைஜீரியாவுக்கும், பியாஃப்ரா குடியரசுக்கும் இடையே 1967 ஆம் ஆண்டில் நைஜீரிய சிவில் போர் எனும் உள்நாட்டு போர் உருவாகியது. போர் தொடங்கிய முதல் வருடத்திலேயே பலம் பொருந்திய வடக்கு நைஜீரிய ராணுவம் பியாஃப்ராவின் அனைத்து எல்லைகளையும் சுற்றி வளைத்துவிட்டது. பின்னர் கடலோரங்களில் உள்ள எண்ணெய் வளம் பொருந்திய இடங்களையும் ஹார்கோர்ட் (Harcourt) துறைமுகத்தையும் கைப்பற்றிய பின் பியாஃப்ராவின் எல்லைகளை முற்றிலுமாக அடைத்தது. அப்படி அடைத்ததன் மூலம் பியாஃப்ராவில் கடும் உணவுத் தட்டுப்பாடும், பஞ்சமும் ஏற்பட்டது. தமது போர்த் தந்திரமாகக் கருதி வடக்கு நைஜீரியா செய்த இந்த செயலினால் அடுத்த இரண்டரை வருடங்களில் அங்கு வாழ்ந்த சுமார் 20 லட்சம் இக்போ இனத்தினர் பட்டினியால் உயிரிழந்தனர். இந்தப் படுபாதகச் செயலை மற்ற நாடுகளிடம் இருந்து மறைக்க வடக்கு நைஜீரியா செஞ்சிலுவை சங்கத்தின் உதவி உட்பட அனைத்து சர்வதேச உதவிகளும் பியாஃப்ராவிற்கு கிடைக்காமல் தடுத்தது.

நைஜீரியா எடுத்த இந்த நிலைப்பாட்டினால் போர் தொடங்கி ஆறு மாதங்கள் ஆகியும், அங்கு நடந்த போர் பற்றி யாரும் அறிந்திருக்கவில்லை. இதில் வேதனை தரும் விஷயம் எது என்றால் ஒட்டுமொத்த உலக நாடுகளில் இருந்தும் பியாஃப்ரா முற்றிலும் துண்டிக்கப்பட்டுவிட்டதால் எந்த பத்திரிகைகளிலும் போர் பற்றியோ பஞ்சத்தைப் பற்றியோ சிறு செய்தி கூட வரவில்லை. இந்நிலையில் 1969ஆம் ஆண்டு (Sunday Times Magazine) சண்டே டைம்ஸ் பத்திரிகையில் உலகம் முழுவதும் உள்ள சூழலியல் அழிவுகள் மற்றும் போர் அழிவுகள் பற்றிய புகைப்படங்கள் எடுக்கும் பணியில்  ஈடுபட்டிருந்த டான் மெக்கலின் (Don McCullin) எனும் புகைப்படக் கலைஞர் பியாஃப்ரவில் நிகழும் போர் பற்றி அறிந்து அங்கு சென்றிருந்தார். அப்போது போர் மற்றும் பஞ்சத்தால் அனாதைகளாக்கப்பட்ட குழந்தைகளுக்கு நிவாரணம் அளிக்க ஏற்படுத்தப்பட்ட தற்காலிக கூடாரம் ஒன்றில் நிறமிக்கேடு நோயினால் தன் தோல் நிறம் வெளிறி போன இச்சிறுவனையும், இவனைப் போல அனாதை ஆக்கப்பட்ட மற்ற இக்போ இன சிறுவர்களையும் கண்டார்.

1964 முதல் 1984 வரை சைப்ரஸ், காங்கோ, பியாஃப்ரா, வியட்னாம், கம்போடியா, வங்கதேசம் மத்திய கிழக்கு எல் சால்வடார் போன்ற போர் நிகழ்ந்த நாடுகளுக்கு நேரில் சென்று போர் அழிவுகளை பதிவு செய்த  டான் மெக்லின், இந்த புகைப்படம் எடுக்கப்பட்ட சூழல் பற்றி நினைவு கூறுகையில், "அந்த கூடாரத்தில் நுழைந்தவுடன் அந்த நிறமிக்கேடு நோயினால் பாதிக்கப்பட்ட சிறுவனை கண்டேன். பசியினால் பீடிக்கப்பட்ட அச்சிறுவன் விவரிக்கவே முடியாத அளவிற்கு கொடுமையான நிலையில்இருந்தான். மரணத்தை எந்த நேரமும் எதிர் நோக்கி இருந்த நிறமிக்கேடினால் வெளிறிய தோல் கொண்ட அச்சிறுவன் அவனை சூழ்ந்திருந்த ஏனைய கறுப்பின அனாதை குழந்தைகளால் கேலியும், கிண்டலும் செய்யப்பட்டு அவர்களால் விலக்கி வைக்கப்பட்ட கொடுமைக்கு ஆளாகியிருந்தான் அச்சிறுவன். அவனது நிலை குத்திய பார்வை என்னில் குற்றவுணர்ச்சியையும், அமைதியின்மையையும் ஏற்படுத்தி அலைக்கழித்தது. அவன் என்னை நோக்கி நெருங்கினான். அவன் நெருங்க நெருங்க பெரும் சஞ்சலத்தில் ஆழ்ந்தேன்.  பட்டினியாலும், நிராகரிப்பாலும் தாக்கப்பட்ட அந்த எளிய அப்பாவி சிறுவர்களை பார்த்து நொந்து கொண்டிருந்த போது யாரோ ஒருவர்  இந்த பெரும் அவலத்தையும், அதன் கோர விளைவுகள் பற்றிய புள்ளிவிவரங்களையும் கூறிக்கொண்டிருந்தார். அச்சமயத்தில் எனது தாய்நாடான பிரிட்டனில் அதே வயதையொற்றிய சிறுவர்கள் உணவைப்பற்றி கவலைப்படாமல் அந்த வயதுக்கே உரிய சந்தோஷத்துடன் இருப்பது நினைவுக்கு வந்தது. இந்த இரண்டு எண்ணங்களும் என்னை மனதளவில் துன்புறுத்தி கொண்டிருந்த போது என்னை யாரொவொருவர் தொட்டதை போல உணர்ந்தேன். அந்த கைகள் என்னை நோக்கி நெருங்கி வந்து என் கைகளை பற்றிய அல்பினோ சிறுவனது கைகள் தான் என்று கண்டபோது என் கண்களில் அழுகை வர முயற்சித்தது. இக்குழந்தைகள் முன் அழக்கூடாது என்று எனக்கு நானே சொல்லிக்கொண்டு இச்சிந்தனையில் இருந்து விலகி வேறு எதையாவது யோசிக்க முயற்சி செய்து தோற்றுப் போனேன். அச்சிறுவன் கொஞ்சம் கூட ஒரு சராசரி மனிதன் போல இல்லாமல் எப்படியோ உயிர்பிழைத்து இருக்கும் ஒரு சிறிய எலும்புக்கூடு போலவே காட்சியளித்தது என் மூளை மடிப்புகளில் ஆழமாக பதிந்து விட்டது. என்னால் ஏதாவது செய்ய முடியுமானால் என் வாழ்வின் அந்த கருப்பு நாளை பற்றிய நினைவுகளை தகர்த்தெறியவே விரும்புகிறேன்" என்று குறிப்பிட்டுள்ளார்.

டான் மெக்லினால் எடுக்கப்பட்ட இச்சிறுவனின் புகைப்படம் ஜெர்மனியின் யூத இனப்படுகொலையினை (Holocaust) நினைவூட்டி, பார்த்தவர்களது மன சாட்சியை உலுக்கியது.

பிரிட்டிஷ் சண்டே டைம்ஸ் பத்திரிகையில் இப்படம் வெளியானதற்கு பின்னர் அது நாள் வரை உலகத்தின் பார்வைக்கு மறைத்து வைக்கப்பட்டிருந்த நைஜீரிய போர் மக்கள் மத்தியில் பொது விவாதமாக உருவாகி பெரும் சர்ச்சையை ஏற்படுத்தியது. இக்போ இன மக்களுக்கு உதவ வேண்டும் என வலியுறுத்தி அந்த காலக்கட்டத்தில் அமெரிக்கா  மற்றும் பிரிட்டன் அரசாங்கங்களுக்கு தினசரி அனுப்பபட்ட இருபத்தி ஐந்தாயிரம் கடிதங்களே இப்புகைப்படத்தால் தட்டி எழுப்பப்பட்ட மானுட அறவுணர்ச்சியின் சாட்சியாக விளங்குகிறது. டான் மெக்லினின் பியாஃப்ரா போர் புகைப்பட தொகுப்பு வெளியான  பின்னர் ஐநா சபை வான் மூலமாக தென் நைஜீரியாவில் உணவுப் பொருள் வழங்கத்  தொடங்கியது. மேலும் பல போர் சூழல்களில் சிறப்பான பணியாற்றிய 1999ல் அமைதிக்கான நோபல் பரிசு பெற்ற எல்லைகள் கடந்த மருத்துவம் (Doctors Without Borders-Médecins Sans Frontières ) எனும் சர்வதேச அமைப்பு தொடங்கவும் இப்புகைப்படமே நிமித்த காரணமாக விளங்கியது.

ஆப்பிரிக்காவை மையமாக வைத்து போட்ஸ்வானா (Botswana), ஸாம்பியா (Zambia) மற்றும் தென் ஆப்ரிக்காவில் எய்ட்ஸ் நோய் ஏற்படுத்திய கோர தாக்குதல் பற்றியும், எத்தியொப்பாவின் (Ethiopa) தொலைந்த இனக்குழுக்கள் பற்றியும் மேலும் 2007ல் டார்ஃபூரில் (Darfur) நிகழ்ந்த இனப்படுகொலையால் அகதியாக்கப்பட்டவர்களை பற்றியும் டான் மெக்லின் தனது புகைப்பட கட்டுரைகள் மூலம் உலகின் கவனத்துக்கு கொண்டு வந்தார். இதுபோன்ற புகைப்படங்களை எடுத்த பின்னர் ஒவ்வொரு முறையும் உணவில் கை வைக்கும்போதும் குற்ற உணர்வு மேலிடுவதாக கூறும் டான் மெக்லினுக்கு, வாழ்நாள் சாதனைக்கான நியூயார்க்கின் புகைப்படக்கலையின் சர்வதேச மையத்தால் (International Center for Photography) 2006ஆம் ஆண்டு கார்னல் கப்பா விருது (Cornell Capa Award ) வழங்கி சிறப்பிக்கப்பட்டது.

- புகைப்படம் பேசும்

-ஜெ.முருகன்

நன்றி: http://www.vikatan.com/

'கர்ஃப்யூட் நைட்’ - பஷரத் பீர்!

                               

-ந.வினோத்குமார்

A bloodstained label
Stuck to his lapel
Reads: In...
Does it mean 'Indian, Informer, Intruder, Insurgent?'
It bewilders to make it read 'Innocuous Innocent.'

சொந்த ஊர், சொந்த மண் என்பது அங்கே இருக்கும் உங்கள் வீடு மட்டுமானது அல்ல. அல்லது அந்த ஊரில் உங்களுக்கு இருக்கும் நிலங்கள், சொத்துக்கள் என்பவையும் அல்ல. அங்கே குடியிருக்கும் உங்கள் உறவினர்களோ, நண்பர்களோ அல்ல. காலம் காலமாக அந்த மண் சந்தித்து வரும் மாற்றங்கள், இழந்து வரும் புராதனங்கள், எதிர்கொள்ளும் துயரங்கள், அமிழ்த்தி வைக்கப்பட்ட சோகங்கள்... இவைகளினூடே இருக்கும் ஒடுக்கப்படல் நிகழ்வுகளும், விடுதலைக்கான கனவுகளுமாகச் சேர்ந்து புவிப்பரப்பில் தனக்கான எல்லைகளை வரைந்து கொண்டு மதம், இனம், கலாச்சாரம் போன்ற உங்களுக்கான அடையாளங்களைத் தருவதுதான் சொந்த ஊர் என்பது. 'இந்த ஊரில் இருந்து வருகிறேன்’ என்று நீங்கள் சொன்னால் அது உங்கள் வீட்டு முகவரியைக் குறித்ததானது அல்ல. நீங்கள் வாழும் ஒரு சமூகத்தின் பிரதிநிதியாக இருக்கிறீர்கள் என்பதுதான் பொருள்.

அவ்வாறாக ஒரு சமூகத்தின் பிரதிநிதியாகத் தன்னை முன்னிறுத்திக் கொண்டு, தன் சமூகத்தில், தன் சொந்த ஊரில் நிகழ்ந்த, நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிற விஷயங்களின் மீது வெளிச்சம் பாய்ச்சி, நமக்கு ஒரு வாழ்வனுபவத்தை அறிமுகப்படுத்துகிறார் பஷரத் பீர். அவரின் சொந்த ஊர்... காஷ்மீர். தன் ஊரைப் பற்றி அவர் சொல்வதற்குத் தேர்வு செய்துகொண்ட தளம் எழுத்து. அந்த எழுத்தில் உருவான அற்புதமான படைப்புதான் 'கர்ஃப்யூட் நைட்’ எனப்படும் இந்தப் புத்தகம்!

'வெள்ளைப் பனி மழை பொழிகிற அழகான ஊர்... ரோஜாக்களும், ஆப்பிள்களும் நிறைந்திருக்கிற அற்புதமான ஊர்...’ என்பன போன்ற எந்த அலங்கார வார்த்தைகளையும் பயன்படுத்தாமல்... 'காஷ்மீரின் ஒரு குளிர்காலத்தில் நான் பிறந்தேன்...’ என்று மிக எளிமையாக ஆரம்பிக்கிறபோதே நமக்குத் தெரிந்துவிடுகிறது... அடுத்து வரும் பக்கங்களில் எல்லாம் உண்மை பொதிந்து ஓர் ஆவணத்திற்கு உண்டான குணாதிசியங்களோடு இருக்கப் போகிறது புத்தகம் என்பது! உண்மை எப்போதும் தன்னை எளிமையாகத்தான் வெளிப்படுத்திக் கொள்கிறது. இல்லையா..?

‘LoC (Line of Control)'!  இதுதான் புத்தகத்தின் அடிநாதம். நம்மைப் பொறுத்தவரை இன்றும் கூட காஷ்மீர் என்பதை வெறும் சுற்றுலா தலமாகவும், சினிமா டூயட் ஷூட்டிங்கிற்கான லொகேஷனாகவும்தான் நமக்குள் படிந்திருக்கிறது. இஸ்லாமியத் தீவிரவாதிகளின் ஊடுறுவல் நுழைவாயிலாக அது நமக்குக் காட்டப்படுகிறது. உண்மையில் காஷ்மீரின் வரலாறு ரத்தமும், ஆயுதங்களும், மரண ஓலமும் கலந்த ஒன்று. சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு சர்தார் வல்லபாய் படேல் அவர்களின் முயற்சியால் சமஸ்தானங்கள் எல்லாம் ஒன்றிணைந்தன. ஆனால் காஷ்மீர் யோசித்தது. காரணம், அங்கே ஆட்சி செய்வது இந்து மன்னன் ஹரி சிங் ஆக இருந்தாலும், அங்கே இருந்த பெரும்பாண்மை மக்கள் இஸ்லாமியச் சகோதரர்கள். 1947-ல் இந்தியாவில் இருந்து ஜின்னா பாகிஸ்தானைப் பிரிக்கிறார். அப்போது காஷ்மீர் எங்களுக்கு வேண்டும் என்கிறார்கள் பாகிஸ்தானியர்கள். ஆனால் காஷ்மீரில் இருந்த மக்களோ இந்தியாவுடன்தான் இணைவோம் என்றார்கள். காஷ்மீரில் இருந்த இஸ்லாமியர்கள் ஷேக் முகமது அப்துல்லா என்பவரின் கீழ் அணி திரள்கிறார்கள். அவரும் இந்தியாவுடன் இணைய, மகாராஜா ஹரி சிங்கிற்கு ஒத்துழைப்புத் தருகிறார். காஷ்மீர் இந்தியாவில் இணைகிறது. ஆனால் அதற்குப் பிறகு பாகிஸ்தான் அவ்வப்போது காஷ்மீரின் மீது உரிமை கொண்டாடுவது தொடர, 1949-ல் ஐ.நா. மக்கள் வாக்கெடுப்பு (plebiscite) ஒன்றை நிகழ்த்துகிறது. அதன் அடிப்படையில் LoC  ஒன்று ஏற்படுத்தப்படுகிறது. ஆயிரம்தான் ஐ.நா.வே தலையிட்ட பிறகும், தன் வால்தனத்தை பாகிஸ்தான் விடுவதாக இல்லை. காஷ்மீர் இளைஞர்களை 'எல்.ஓ.சி.’ வழியாக வரவழைத்து அவர்களுக்குத் தீவிரவாத பயிற்சி அளித்து, மீண்டும் காஷ்மீருக்குள் ஊடுருவ விடுகிறது பாகிஸ்தான். இதற்கு 'ஹிஸ்புல் முஜாஹிதீன்’ போன்ற தீவிரவாத அமைப்புகளும் உதவி புரிகின்றன. இத்தகைய தீவிரவாத அமைப்புகளுக்கு மாற்றாக ''Jammu and Kashmir Liberation Front (JKLF)', எனினும், இந்த அமைப்புகளுக்கு இடையே Insurgent Vs Counter-Insurgent'  எனும் வகையில் மோதல் ஏற்படுகிறது.

இந்தப் பிரச்னையைக் கருவாக எடுத்துக் கொண்டது அதன் பின்னணியில் தன் வாழ்வனுபவத்தைச் சொல்லிச் செல்கிறார் பஷரத். 'ரெடிஃப்’, 'தெஹல்கா’ போன்ற ஊடகங்களில் பத்திரிகையாளராக இருந்தவர் பஷரத் பீர். இணையப் பத்திரிகையில் பணியில் இருந்த போது காஷ்மீர் பகுதிக்கான செய்தியாளராக டெல்லியில் இருந்து பணியாற்றியவர் இவர். அப்போது காஷ்மீர் பற்றி எழுத வேண்டும் என்று அவருக்கு எண்ணம் தோன்றுகிறது. அதனால் தன் பணியை விட்டுவிலகி தன் ஊரான ஆனந்த்நாகிற்குத் திரும்பிச் செல்கிறார். காஷ்மீர், ஸ்ரீநகர், சோஃபியன் போன்ற பல பகுதிகளுக்குச் சென்று 'எல்.ஓ.சி.’ தாண்டி தீவிரவாதப் பயிற்சிக்குச் சென்ற இளைஞர்கள், மத அடிப்படைவாத அமைப்புகளால் பாதிக்கப்பட்ட அப்பாவிகள், இந்திய ராணுவத்தால் பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் ஆகியோரைச் சந்தித்து அவர்களின் கதைகளைத் தொகுக்கிறார். மீண்டும் அவர் பத்திரிகையாளராக, 'தெஹல்கா’வில் சேர்ந்த பிறகு இந்தப் புத்தகம் தோற்றம் கொள்கிறது.

தன் இளவயது வாழ்க்கை, பாதிக்கப்பட்ட மக்களைச் சந்தித்தல்... என்று இரண்டு பகுதியாக நம்மால் இந்தப் புத்தகத்தைப் பிரிக்க இயலும். ஆனால் அப்படி ஒரு பிரிவு இருப்பதான தோற்றத்தை ஏற்படுத்தாத வகையில் சம்பவங்களைக் கோர்த்திருக்கிறார் பஷரத். எந்த ஓர் இடத்திலும், எந்த ஒரு சம்பவமும் வலிந்து திணிக்கப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை. 'ஏ.கே.47-ஐ தீவிரவாதப் பயிற்சி பெற்ற இளைஞர்கள் 'கலாஷ்னிகோவ்’ என்று சொல்வது, டெல்லியில் தன்னை ஒருவர் காஷ்மீர் என்று அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டால் அவர் பெறுகிற புறக்கணிப்பைச் சொல்வது, காஷ்மீரின் ஒவ்வொரு கிராமத்தில் இருந்து இன்னொரு கிராமத்திற்குச் செல்லும் போது அங்கே வைப்பட்டிருக்கிற செக் போஸ்ட்டில் உடல் தடவி சோதனை செய்வார்கள். அதுவே பழக்கமாக, ஒவ்வொரு முறை தன் வீட்டிற்குள் நுழையும் போதும் வீட்டு நுழைவாயிலில் கைகளைத் தூக்கி நிற்கிறார் ஒருவர். அதை ஒருவித புது நோய் என்று சொல்லி யாராவது அவரை 'செக்’ செய்தால்தான் வீட்டிற்குள் அவர் நுழைவார் என்று சொல்லும் நிகழ்வு என ஏகப்பட்ட டீட்டெய்ல்!

நமக்கு ஏதோ காஷ்மீர் என்பது ஹரி சிங் எனும் மன்னரால் ஆட்சி செலுத்தப்பட்ட ஒரு சமஸ்தானமாகத்தான் நமது பள்ளி வரலாற்று நூல்கள் சொல்லி இருக்கின்றன. உண்மையில், 16-ம் நூற்றாண்டில் தன் சுயத்தை முகலாயர்களிடத்தில் இழந்தது காஷ்மீர். பிறகு 18-ம் நூற்றாண்டில் ஆப்கன் அரசன் அஹமத் ஷா அப்தாலியிடம் வருகிறது. அதன் பிறகு 19-ம் நூற்றாண்டில் ரஞ்சித் சிங் எனும் சீக்கியரிடத்தில் வருகிறது. இறுதியாக 1846-ல் ஆங்கிலேயரிடத்திற்கு வருகிறது. சில சமரசங்கள், ஏமாற்றுதல்களுக்குப் பிறகு மீண்டும் இந்தியாவிடமே சேர்கிறது எனும் வரலாற்றை இந்தப் புத்தகத்தின் வழியே நம்மால் தெரிந்து கொள்ள முடிகிறது.

காஷ்மீரைப் பற்றிச் சொல்கிறேன் என்று சொல்லிவிட்டு, அவர்கள் வந்தார்கள், இவர்கள் வந்தார்கள் என்று பழங்கதைகளைப் பேசாமல், கிலானியின் வழக்கு, நாடாளுமன்றத் தாக்குதல் போன்ற 'கன்டெம்பொரரி’யான நிகழ்வுகளையும் இணைத்து எழுதி இருப்பதால், இந்தப் புத்தகத்தின் உண்மைத்தன்மை படிக்கப் படிக்க உயருகிறது.

1990-க்கு முன்பு வரை காஷ்மீர் பகுதி இஸ்லாமியர்கள் திருமணச் சடங்குகளை இரவிலும் தொடர்ந்திருந்தார்கள். ஆனால் அந்த வருடத்தில் நடைபெற்ற ஒரு திருமணத்தில், இரவு நடக்க இருந்த மணமகள் வீட்டுப் புறப்பாடு நிகழ்ச்சி எனும் சடங்கின் போது அந்தப் பயணத்தில் இந்திய ராணுவம் மணப்பெண்ணைக் கற்பழிக்கிறது. இது நடந்து சுமார் பதினைந்து வருடங்களுக்குப்  பிறகு அந்தத் தம்பதியினரைச் சந்திக்கிறார் பஷரத். அவர்கள் மட்டுமல்ல... ஊரடங்கு இரவுகளின் போது ஒவ்வொரு வீடாகக் கதவைத் தட்டிச் சோதனை செய்து, விசாரணை என்று கொண்டு சென்ற தம் மக்களைக் காணாமல் போகச் செய்த இந்திய ராணுவத்தை எதிர்த்து தன்னைப் போன்று மக்களைத் தொலைத்தவர்களுக்காக இந்திய ராணுவத்தால் 'காணாமல் போனவர்களின் பெற்றோர் கூட்டமைப்பு’ எனும்  அமைப்பு ஒன்றை ஏற்படுத்திப் போராடி வரும் ப்ரவீணா அஹாங்கர், இந்திய ராணுவத்தின் விசாரணை என்ற பெயரில் நடைபெற்ற கொடூரங்களில் தங்களின் உறுப்புகளில் மின்சாரம் பாய்ச்சப்பட்டு, அதனால் உயிரணுக்களை இழந்து திருமணமே செய்து கொள்ளாமல் வாழ்ந்து வரும் நண்பர்களின் உறவுகள், இந்தப் பிரச்னைகளால் இடப்பெயர்வுக்கு உள்ளான 'பண்டிட்’ குடும்பங்கள்... அப்படி ஒரு குடும்பத்தில் இருக்கும் தன் ஆசிரியர் ஒருவரைச் சந்திக்கச் செல்கையில் அந்த ஆசிரியர் தான் எழுதிய 'எடர்னல் சின்’ எனும் கவிதைப் புத்தகத்தை பஷரத்துக்குப் பரிசளிக்கிறார். அந்தப் புத்தகத்தில் இடம்பெற்ற ஒரு கவிதைதான் மேலே நீங்கள் கண்டது!

இப்படிப் பல நிகழ்வுகளைச் சொல்லி, இறுதியில் 2004-ம் ஆண்டு நாடாளுமன்றத் தேர்தலுக்குப் பிறகு இந்தியா-பாகிஸ்தான் இரு நாடுகளுக்கு இடையே காஷ்மீரில் இருந்து பேருந்து சேவை விடப்படுகிறது. 'எல்.ஓ.சி.’யைத் தாண்டி இருபக்க மக்கள் தங்களின் உறவுகளைச் சந்திக்கிறார்கள் என்பதுடன் நிறைவடைகிறது இந்தப் புத்தகம்.

இந்தப் புத்தகம் ஒருவரின் சுயசரிதை அல்ல. இது ஒரு நரேட்டிவ் ஜர்னலிஸம்! நினைவலைகள்.... ரிப்போர்டேஜ் என்று வேண்டுமானாலும் வைத்துக்கொள்ளலாம். எப்படிச் சொன்னாலும் இந்தப் படைப்பு மிக ஆழமான ஒன்று. அழகான ஒன்று!

நன்றி :-http://www.vikatan.com/news/article.php?aid=7472